Οι υπεραξίες του χρηματιστηριακού ταμπλό, οι αποδόσεις των πολιτικών σχέσεων και οι προσδοκίες από το power game.
Αν ένας οποιοδήποτε καλοπροαίρετος επενδυτής στις αρχές της τελευταίας εβδομάδας του Αυγούστου του 2008 δεν προσπερνούσε στα γρήγορα τα ονόματα των εταιρειών που συγκροτούσαν την Ένωση που αναδείχθηκε από τη σχετική διαδικασία ως προσωρινός ανάδοχος της παραχώρησης του σταθμού εμπορευματοκιβωτίων θα είχε τουλάχιστον αναρωτηθεί τι γύρευε μια εμπορική εταιρεία βιολογικών προϊόντων –στην συγκεκριμένη περίπτωση, η εταιρεία ΛΥΔ Α.Ε- σε αυτή τη παρτίδα της πλειοδοσίας των εκατοντάδων εκατομμυρίων δίπλα σε ένα μεγαθήριο όπως ο Όμιλος της Hutchison;
Τότε και πολύ περισσότερο τώρα κανείς προσηλωμένος στις διαχρονικές αξίες του ορθολογισμού δεν μπορούσε και εξακολουθεί να μην μπορεί να κατανοήσει
τις απίθανες συμπράξεις στις οποίες συμμετείχε ειδικά μετά το 2004 ο κ. Λαυρέντης Λαυρεντιάδης. Στην υπόθεση για παράδειγμα του λιμανιού της Θεσσαλονίκης κανείς έξω από το στενό πυρήνα των εμπλεκομένων δεν ήταν και δεν είναι σε θέση να καταλάβει τη σκοπιμότητα που έφερε στην Ένωση του «προσωρινού αναδόχου» δίπλα στο μεγαθήριο της Hutchison την εταιρεία εμπορίας της βιολογικής σπιρουλίνας. Ίσως, να μέτρησε το γεγονός ότι η σπιρουλίνα ως κύριο συστατικό της διατροφής των αστροναυτών ενδείκνυται και για τους … λιμενεργάτες.
Ισως, όμως, η απάντηση και σε αυτήν την σύμπραξη αλλά και σε όλες τις υπόλοιπες – στα φάρμακα, τα καλλυντικά, το ποδόσφαιρο, το real estate, τα media και τα λιπάσματα- βρίσκεται στην μέθοδο που ακολουθούσε για πολλά χρόνια ο κ. Λαυρεντιάδης - ο επονομαζόμενος ,λόγω της επένδυσης στο φαληρικό Στάδιο Γεώργιος Καραϊσκάκης και τον Θρύλο, και «Λούα Λούα»-για να γίνεται χρήσιμος στους εκπροσώπους της πολιτικής τάξης – κυβέρνησης και κομμάτων της αντιπολίτευσης- αλλά και στους κάθε λογής ισχυρούς του επιχειρηματικού κόσμου με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τους εκπροσώπους των media.
Το παράδειγμα του 2008 είναι απολύτως ενδεικτικό. Την τελευταία εβδομάδα του Αυγούστου εκείνης της χρονιάς κι ενώ σύσσωμη η κυβέρνηση Καραμανλή ετοιμαζόταν να «ανέβει» στη συμπρωτεύουσα για τις εκδηλώσεις της ΔΕΘ -εν μέσω των αποκαλύψεων για το Βατοπέδι- μια ανέλπιστα καλή είδηση ήρθε από το λιμάνι της πόλης. Η κοινοπραξία είχε συστήσει με τους Κινέζους της Hutchison ο κ. Λαυρεντιάδης για την παραχώρηση του σταθμού των εμπορευματοκιβωτίων δεσμεύεται να προσφέρει ως τίμημα το ποσό των 419 εκατομμυρίων ευρώ -ιλιγγιώδες ποσό αν συγκριθεί με το τίμημα που προσέφεραν μόνοι τους οι συμπατριώτες της Hutchison, οι εκπροσωπούντες την Cosco. 419 εκατομμύρια ευρώ η κοινοπραξία με τον κ. Λαυρεντιάδη, 131 εκατομμύρια ευρώ η Cosco. Δηλαδή κάτι περισσότερο από 3 φορές η διαφορά των δύο προσφορών.
Πάντως, ο τότε υπουργός Εμπορικής Ναυτιλίας κ. Γιώργος Βουλγαράκης δεν φαινόταν -μέχρι τη στιγμή που υποχρεώθηκε να προσφέρει την παραίτηση του- να είχε λόγο να κρύψει τη χαρά του από το αποτέλεσμα του διαγωνισμού στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. ‘Όλοι, είχαν κάνει -προς στιγμήν, τουλάχιστον- την δουλειά τους: Η κυβέρνηση ένιωθε δικαιωμένη για την πολιτική της (μερικής) ιδιωτικοποίησης των λιμανιών, οι Κινέζοι με τη συμβολή και του κ. Λαυρεντιάδη είχαν βάλει το ποδαράκι τους στο δεύτερο λιμάνι της χώρας και ο όμιλος του Έλληνα συνεταίρου είχε την ικανοποίηση να δει την εξαργύρωση της προσδοκίας αποτυπωμένη στο ηλεκτρονικό ταμπλό του Χρηματιστηρίου.
Τρείς μήνες μετά τα «πυροτεχνήματα» η ελληνοκινεζική σύμπραξη με μια λιτή - μέχρι παρεξηγήσεως - ανακοίνωση της ανέφερε ότι αποσύρει το ενδιαφέρον της για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης και κανείς αρμόδιος ή συναρμόδιος δεν αισθάνθηκε την ανάγκη αλλά και την υποχρέωση να δώσει εξηγήσεις και ενδεχομένως να απολογηθεί. Ο ίδιος o επιχειρηματίας έγκαιρα είχε καταφέρει να «υπερ-πωλήσει» με όρους δημοσιότητας αλλά και αντικρίσματος στο χρηματιστηριακό ταμπλό της συμμετοχής της υπό τον έλεγχο του εισηγμένης Alapis (και της θυγατρικής ΛΥΔ Α.Ε) στο κοινοπρακτικό σχήμα για το λιμάνι της Θεσσαλονίκης αλλά και είχε συγκεντρώσει ένα απίστευτα μεγάλο ποσό από την πώληση της πλειοψηφίας των μετοχών της επίσης εισηγμένης εταιρείας Νεοχημική σε εταιρείες συμφερόντων του Ομίλου Carlyle.
Οι εταιρείες εκπρόσωποι των συμφερόντων αυτού του παγκοσμίου εμβέλειας οίκου ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων (private equity) απέκτησαν κάτι παραπάνω από το 73 % ( το 20 % από τον ίδιο τον κ. Λαυρεντιάδη), καταβάλλοντας ως τιμή εξαγοράς της μετοχής τα 19 ευρώ. Αν σκεφθεί κανείς ότι η κεφαλαιοποίηση της εταιρείας Νεοχημική στις αρχές της χρηματιστηριακής διαδρομής της δεν ξεπερνούσε τα 50 εκατομμύρια ευρώ, η αξία της κεφαλαιοποίησης -κοντά στα 690 εκατομμύρια ευρώ το 100% των μετοχών και 750 εκατομμύρια ευρώ αν συνυπολογισθεί και το Μετατρέψιμο Ομολογιακό Δάνειο- που χτίστηκε με την εξαγορά και εξαργυρώθηκε στη συνέχεια ήταν σαν ένα μεγάλο θαύμα.
‘Ένα θαύμα που βασίσθηκε στη «πρόσθεση» υπεραξιών μέσα από ένα ράλι εξαγορών -κατά βάση μεσαίων αλλά και μικρών επιχειρήσεων- όπου κανείς δεν μπορούσε εύκολα να παρακολουθήσει και κυρίως να ερευνήσει, να αξιολογήσει και να αποτυπώσει πραγματικές επιχειρηματικές κινήσεις ουσίας και πραγματικές παραγωγικές αξίες. Το θαύμα, όμως, δεν θα είχε συντελεσθεί αν δεν ερχόταν ένας μηχανισμός που επένδυε στη δημοσιότητα και στις σχέσεις με τους πολιτικούς και τα media και ο οποίος κατάφερε να συμβάλλει τα μέγιστα στην εξαργύρωση αυτών των υπεραξιών στην επικράτεια του χρηματιστηριακού ταμπλό.
Ο Όμιλος Carlyle -αφού είχε μπει για τα καλά στα ενδότερα της εταιρείας Νεοχημική (μόλις στις αρχές Ιουλίου 2008 ελέγχει κάτι παραπάνω από το 94 %)- αποφασίζει να προχωρήσει σε δημόσια προσφορά, στη τιμή των 19 ευρώ, προκειμένου να εξαγοράσει και το υπολειπόμενο ποσοστό και να βγάλει την εταιρεία από το ταμπλό. Πράγμα που πετυχαίνει στη συνέχεια και η εταιρεία που παρήγαγε απορρυπαντικά φασόν για διεθνείς ομίλους αποχαιρετά την αγορά στα τέλη του Οκτωβρίου 2008.
Εκείνη την εποχή όποιος είχε κάνει τον κόπο να διαβάσει προσεκτικά τα επίσημα έγγραφα που συνδέονταν με τη δημόσια προσφορά για την έξοδο της εταιρείας Νεοχημική από το Χρηματιστήριο θα διαπιστώνε ότι οι υφιστάμενες ανοικτές υποχρεώσεις των δύο πλευρών (Λ. Λαυρεντιάδης- Carlyle) θα μπορούσαν ακόμη και να …αντιστρέψουν την πώληση. Και κάτι τέτοιο έγινε παρά τις επανειλημμένες διαψεύσεις !!! Η Νεοχημική ξαναγύρισε στο χαρτοφυλάκιο του κ. Λαυρεντιάδη για να γλυτώσει τα χειρότερα μιας πολύχρονης δικαστικής διαμάχης με τους Αμερικανούς που είχαν «χαρτιά και ντοκουμέντα» στα χέρια τους.
«Ψιλά γράμματα» θα πείτε και δη για νομικούς, τραπεζικά στελέχη και χρηματιστές. Και ίσως δεν έχετε άδικο… Σε κάθε περίπτωση, όμως, η εμπλοκή με την Carlyle και η επαναγορά της Νεοχημικής ήταν ένα σημείο καμπής που καθόρισε τις εξελίξεις. Όπως παρατηρούν έμπειροι τραπεζικοί παράγοντες μετά την εμπλοκή με την Carlyle τα θαύματα τελειώνουν…
Παρά το μπαράζ των εξαγορών στα media -είτε μόνος του, είτε στον όνομα της οικογένειας του στενού φίλου και συνεργάτη του κ. Πέτρου Κυριακίδη- , την εξαγορά σημαντικού αν και μειοψηφικού πακέτου των μετοχών της μικρής Proton Bank, την εδραίωση της παρουσίας του στον Θρύλο –πρώτα με την εξαγορά του 50 % των μετοχών της εταιρείας που ελέγχει το Στάδιο Καραϊσκάκη και μετά το 10 % της ερυθρόλευκης ΠΑΕ, την συγκρότηση του Lamda Partners με έδρα το Λονδίνο και την επέκταση του στον χώρο της βαρειάς βιομηχανίας με την Βιομηχανία Φωσφορικών Λιπασμάτων στην περιοχή της Καβάλας και την υπέρ- μεγέθυνση της Alapis μέσα από μια τρελή κούρσα εξαγορών και συγχωνεύσεων (19 τον αριθμό μεταξύ αυτών και το μεγάλο όνομα της εταιρείας Γερολυμάτος) το παιχνίδι της δύναμης και της επιρροής δείχνει να χάνεται μαζί με την λάμψη των υπεραξιών στο ταμπλό του Χρηματιστηρίου που αποτελούσε οδηγό αλλά και …θερμόμετρο.
Οι ίδιοι παράγοντες της τραπεζικής αγοράς δίπλα στο σημείο καμπής της εμπλοκής της σχέσης του κ. Λαυρεντιάδη με την Carlyle αναφέρουν –με την ίδια πάνω σημασία- την κυβερνητική αλλαγή του φθινοπώρου του 2009. Παρά την αρχική υπεραισιοδοξία με την διάχυτη φαινομενική υπεροχή και την άσκοπη επίδειξη ισχύος οι επιλογές του κ. Λαυρεντιάδη και των συνεργατών του δεν απέδωσαν τα προσδοκώμενα. Η επένδυση στην κα Λούκα Κατσέλη, για παράδειγμα, που επισημοποιήθηκε με την τοποθέτηση δύο στελεχών του κλίματος Αρσένη – οι κ. Γερ. Σαπουντζόγλου και Π. Αλεξάκης- στο διοικητικό συμβούλιο της Proton Bank ακυρώθηκε μέσα σε μια νύκτα από τον ίδιο τον κ. Γ.Α. Παπανδρέου όταν το ενιαίο χαρτοφυλάκιο του υπουργείου Οικονομίας- Οικονομικών- Ανάπτυξης έσπασε στα δύο και η ίδια πήρε το λιγότερο σημαντικό από τα κομμάτια. Το ίδιο συνέβη και με την επιλογή του κ. Νίκου Αθανασάκη ως κεντρικό συνομιλητή για το ΠΑΣΟΚ και το σύστημα Παπανδρέου. Το θέμα δεν ήταν αν ο κ. Αθανασάκης ως θεσμικός παράγοντας στο πράσινο οικοδόμημα είχε ή όχι τις απαραίτητες εξουσιοδοτήσεις για παρεμβάσεις κ.α αλλά το πώς αποφάσισε ο κ. Παπανδρέου να κλείσει γρήγορα κάθε σχετική συζήτηση που άφηνε περιθώρια προσδοκιών από μια προνομιακή επαφή με ένα επιχειρηματία με μεγάλη έκθεση στα media αλλά και με φιλοδοξίες για παρουσία και παρέμβαση στο δύσκολο και απαιτητικό περιβάλλον των διεθνών σχέσεων.
Το χειμώνα του 2010 η αγορά είχε πλέον προεξοφλήσει την έξοδο του κ. Λαυρεντιάδη από την εισηγμένη φαρμακοβιομηχανία Αlapis. Και λίγες μέρες πριν από τα περσινά Χριστούγεννα - τη Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου- έγινε και η επίσημη ανακοίνωση στο Χρηματιστήριο. Ο κ. Λαυρεντιάδης είχε μειώσει τη συμμετοχή του από 21,325% σε 6,119%.Αγοραστής του ποσοστού εμφανίσθηκε ο συνέταιρός του στη Lamda Ρartners κ.Μάριο αλ Τζεμπούρι. Η ανακοίνωση για τα μετοχικά τεκταινόμενα της Alapis ήλθαν μαζί με την μετακόμιση του κ. Λαυρεντιάδη στο Λονδίνο όπου είχε προηγηθεί εκεί η εγκατάσταση της συζύγου και των δύο παιδιών τους.
Με την μετακόμιση της οικογένειας στο Λονδίνο κλείνει με τον ένα ή άλλο τρόπο ένα κεφάλαιο της ζωής του φιλόδοξου και με ικανότητα στο να αναλαμβάνει και να διαχειρίζεται ρίσκο επιχειρηματία. Ένα κεφάλαιο που ανοίγει το 2003 και φτάνει στην κορύφωση του εκεί ανάμεσα στο 2008 -09, λίγο πριν η κρίση σκεπάσει για τα καλά τις υπεραξίες που είχαν παραχθεί όλα αυτά τα χρόνια και αποτελούσαν ένα τίτλο τιμής , πολύ περισσότερο χρήσιμο ως άμεσα εξαργυρώσιμου από πολλές πραγματικές αποδόσεις πραγματικών επενδύσεων.
Ο κ. Λαυρεντιάδης έγινε γνωστός στο ευρύ επενδυτικό κοινό τον Μάρτιο του 2003, όταν πέρασε για πρώτη φορά την πόρτα της Σοφοκλεους – η παλιά έδρα του χρηματιστηρίου- η Νεοχημική. Η εταιρεία με έδρα το Αιγάλεω ανήκε στην οικογένειά του και ο επιχειρηματίας είχε αναλάβει τις τύχες της όταν ήταν μόλις 18 ετών, ύστερα από τον αιφνίδιο θάνατο του πατέρα του. Η συγκεκριμένη εταιρεία που ως τότε παρήγαγε φασόν απορρυπαντικά για μεγάλους διεθνείς οίκους και παρά τα προβλήματα υγείας που είχε να αντιμετωπίσει ο νεαρός επιχειρηματίας (τις συνέπειες της εμφανισθείσας ασθένειας που ονομάζεται νεανική ρευματοειδής αθρίτιδα) παρουσίασε μια ιλιγγιώδη ανάπτυξη που κατάφερε να φτιάξει μύθο αλλά και να συσσωρεύσει ερωτηματικά… Ο καιρός θα δείξει αλλά μέχρι τότε ο κ. Λαυρεντιάδης θα χρειασθεί να αποδείξει εκείνος και όχι οι αρμόδιες αρχές όλα όσα ισχυρίζεται για την «στοχοποίηση» του.
Το κρίσιμο ζήτημα προφανώς και δεν είναι το ποιος βρίσκεται και το ποιος δεν βρίσκεται πίσω «από τα δημοσιεύματα που επιχειρούσαν να τορπιλίσουν το ενδεχόμενο ισχυροποίησης της Proton Bank και των προοπτικών ανάπτυξής της» αλλά το πώς ο ίδιος μπορεί να διατηρήσει τον ουσιαστικό έλεγχο μιας μικρής τράπεζας σε μια αγορά που στενάζει από έλλειψη ρευστότητας και ζει πρωτόγνωρες καταστάσεις κεφαλαιακής ερημίας. Αντί λοιπόν να επικεντρώσει την προσοχή του στις δικές του πρωτοβουλίες για την κεφαλαιακή ενδυνάμωση της τράπεζας, ο ίδιος επιλέγει ένα άλλο γήπεδο μιλώντας για «στοχοποίηση του ιδίου και της Proton Bank» αλλά και προσπάθεια ενός κύκλου συμφερόντων που δεν κατονομάζεται να ανακοπεί η προσπάθεια της τράπεζας που « διαδραματίζει», όπως ο ίδιος τονίζει, « σημαντικό ρόλο στο πλαίσιο των προτεινόμενων συγχωνεύσεων, ανάγκη που έχει παρουσιαστεί ως αποτέλεσμα της κατάστασης στην ελληνική οικονομία». Το δίκιο ή το άδικο της τοποθέτησης του κ. Λαυρεντιάδη θα φανεί δίχως άλλο μέσα στο επόμενο διάστημα καθώς η Κεντρική Τράπεζα, η κυβέρνηση αλλά και οι αρμόδιες ελεγκτικές και εποπτικές αρχές δεν έχουν πολλά περιθώρια «πειραματισμών»… [Δημοσιευθηκε στην κυριακατικη εντυπη εκδοση του ΠΡΩΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου